Oke, waar was ik gebleven...

Alle chemische gassen en borrelende, pruttelende modder achtergelaten in Rotorua, zijn jullie nu in Taupo (ik ben inmiddels al een stukje verder, dus jullie hebben wat in te halen ;)).
Jullie bevinden je in een stil hostel dicht bij Lake Taupo, waar je op een heldere dag besneeuwde bergtoppen kunt zien schitteren.
Het meest interessante dat ik in Taupo heb gedaan is de Tongariro Crossing. Dat is een wandelroute van minstens acht uur.
Ik zal er iets over vertellen, dan hoeven jullie het niet zelf te doen. Op deze manier lopen jullie dus acht uur op me in...

De dag begon helder en het leek een perfecte dag te gaan worden. Ik was klaar voor vertrekt: goed gemutst en ingesmeerd van top tot teen. Die tenen hadden echter niet gehoeven want de jongens lachten me vierkant uit om m'n sandalen. Dus toch maar even snel m'n gympen gehaald. En gelukkig maar, want het weer sloeg om zodra we aan de wandeling begonnen waren.
Zachte regen en mist benamen ons het zicht. Eerst klaagden we nog maar hoe hoger we kwamen des te meer mist er was en vooral ook veel wind. Dus we hadden al onze adem en concentratie nodig om vooruit te komen.
Dit had ik niet verwacht, niemand had me verteld dat het zo zou zijn. In Nederland word je zoveel gewaarschuwd dat je het niet eens meer serieus neemt en vaak is dat ook niet nodig. Hier wordt er van je verwacht dat je uitgaat van een serieuze uitdaging, bij alles!
Zoals op de foto's te zien, mocht ik het windjack van een van de jongens lenen. En de verdere tocht was ik "little polarbear" en zo voelde ik me ook. Warm en beschermd!
Van de mooie omgeving zagen we, door de mist, helaas niet veel. En eindelijk te top bereikt begonnen we gedesillusioneerd aan de afdaling.
Zo halverwege begon het (uiteraard) op te klaren en na elke 500 meter stroopten we een van onze kledinglagen af tot op t'shirt's en korte broeken.
We hadden het overleefd!!

Na dit avondtuur zijn de plannen enigzins gewijzigd.
Ik ben bij twee van de vier jongens van de tocht, een Canadees (owee als je 'm Amerikaan noemt) en een Israelier, in de auto gestapt en laat daarmee de bus even voor wat ie is. En dit is goed nieuws voor jullie want met deze twee heren en hun auto beleef ik veel meer avonturen dan met een heleboel mensen in een bus...


En als ik zeg avontuur, dan bedoel ik ook avontuur...
Ze hebben me zelfs zo ver gekregen een echte berg te beklimmen.
Geslapen in een tent, op de grond, volgende dag vroeg op. IJsbijl, ijzeren puntige dingen voor onder m'n (gehuurde) schoenen. Een tas vol bananen, musli-noten repen en water. Dit keer beter voorbereid op kou en met gelukkig beter weer.
Elke helling leek steiler dan de vorige. En steeds dacht ik: "dat gaat me nooit lukken!" Maar de jongens waren overtuigd, en belangerijker, overtuigend. We ploeterden zigzaggend door de sneeuw omhoog. De zon weerkaatste en was warm. Ik had er zowaar plezier in!
En een beetje saai misschien, maar zeven uur later stonden we weer veilig beneden. Zonder valpartijen, ijsberen of bevroren ledematen. Alleen twee grote kapotgeschuurde, bloedende blaren op mijn hielen. Maar dat was alles, wat een dag!!

Zo jullie hebben een aardige inhaalslag gemaakt en zijn nu in Wellington, de hoofdstad van Nieuw Zeeland. G'don you mates!!