Ik veel lezen... Jullie veel lezen. Aan de studie!

Dag thuisblijvers, daar ben ik dan weer... eindelijk!
Ik was zo druk met het beleven van duizend avonturen, dat ik tussendoor geen tijd had om jullie bij te praten. Nou ja, misschien overdrijf ik een beetje en waren het er geen duizend. Maar toch zeker een stuk of eh... drie.

Het begon allemaal op de weg terug van Kelowna naar Victoria. De heenweg was een makkie geweest: bus, ferry, opgehaald door Jeff. Over de terugweg maakte ik me dan ook absoluut geen zorgen. Een kwestie van dezelfde reis in omgekeerde volgorde en een bus in plaats van weg gebracht te worden door Jeff, dacht ik. Na een busreis van ongeveer 5,5 uur kwam ik aan in Vancouver. In vancouver moest ik met de metro en een bus naar de haven voor de ferry. Ik zou een andere ferry nemen dan op de heenweg omdat de tocht mooier zou zijn en omdat de terminal beter te bereiken was met de bus. Na een tocht met de ferry van 1,5 uur kwam ik aan in Nanaimo, een klein plaatsje zo'n 100 kilometer van Victoria. Daar moest ik weer met de bus naar het centrum voor het allerlaatste deel van mijn trip. Al met al was het dus wat gecompliceerder dan ik in eerste instantie vermoedde. Aangekomen bij het busstation bleek ook nog eens dat de laatste bus een half uur geleden was vertrokken! Oke, geen paniek.
'Rijden er geen treinen of andere bussen?'
'Nee'. Oke, beetje paniek.
'Wat kost een taxi naar Victoria?'
'Zo'n 300 dollar'. Eh laat maar zitten. Paniek!
Ik had geen idee wat ik nu moest doen en zonk neer op één van de harde plastic stoeltjes in de terminal. Het huilen stond mij overduidelijk nader dan het lachen, maar het liet de nors kijkende, Canadese kaartjesknipper onberoerd. De enige manier om diezelfde avond nog in Victoria te komen was liften bedacht ik. Dat was dus mijn plan, hoewel alles behalve concreet. Ik vroeg wat mensen waar ik het beste kon gaan staan, want ik had geen idee welke kant ik op moest. Eigenlijk hoopte ik stiekem dat de vriendelijkheid waar de Canadezen om bekend staan mij zou redden en dat iemand zou aanbieden me te brengen. Helaas is Canada geen Nederland en is het dus niet een kwestie van een half uurtje. Het zou al gauw zo'n twee uur rijden zijn. Dus al zou iemand aangeboden hebben me te brengen dan zou ik de mentale gesteldheid van deze persoon ernstig in twijfel hebben getrokken en nog liever zijn gaan lopen.
Het zou natuurlijk pas echt een avontuur geweest zijn als ik ook daadwerkelijk naar Victoria was gaan liften, maar jammer voor jullie en gelukkig voor mij (en m'n ouders denk ik) heeft een verstandige Canadees met (hoe kan het ook anders) Nederlandse roots, dit wanhopige plan uit m'n hoofd gepraat. Op zijn advies heb ik een kamer genomen in het dichtst bijzijnde hotel, pal naast het bus station. Uiteindelijk kon ik zelfs genieten van de kamer helemaal voor mij alleen, met televisie (+ tennis), eigen badkamer en een tweepersoons bed. De volgende dag had ik de eerste bus en kwam ik dus een dag later dan gepland aan in het mooie Victoria.

De dagen die volgden heb ik overdag voornamelijk doorgebracht met Seb (mijn maatje uit Australië). De groep exchangers was exponentieel gegroeid in die paar dagen dat ik weg was, van ongeveer 20 tot ongeveer 70, dus ik gaf het op om iedereens naam te leren. Een voordeel van zo'n grote groep is dat er altijd wat gaande is. Elke dag verschenen er berichtjes op facebook van mensen die plannen maakten voor de avond. En met een pubcrawl van zo'n 30 a 40 mensen is zelfs op dinsdagavond een kroeg zo gevuld!

Het hostel leven is echter voorbij. Inmiddels zit ik alweer twee weken hier in het huis van de kerstman. Voor mensen die een kaartje (of drop, kaas, ijs enz.) willen sturen:
Daniëlle Herkelman
1676 Christmas Avenue,
Victoria BC, V8P 2X4, Canada.
Samen met twee Duitse jongens deel ik de begane grond van een huis van twee verdiepingen. Ik heb de grootste kamer met een eigen toilet. Had ik al gezegd dat ik een eigen toilet heb?! Dit is echt super relaxed en ik ben er nog elke dag blij mee. Ik betaal 20 dollar extra in de maand en dat is het echt dubbel en dwars waard. Verder is het ook de grootste kamer in het huis en ik zit er veel. Mijn huisgenoten zijn prima te doen, alleen een beetje saai. Ze studeren allebei business. Niet dat ik impliceer dat alle business studenten saai zijn, misschien alleen de Duitse variant ;). In ieder geval, met één van de twee kan ik ten minste een normaal gesprek voeren, al is het oppervlakkig. Uit die ander komt vrijwel niks. We kunnen elkaar in ieder geval goed hebben, het had ook erger gekund.

Pff, stiekem heb ik meer te vertellen dan ik dacht :) Houden jullie het nog vol? Of willen jullie 'a two minute break' zoals in mijn lessen Cognitieve Psychologie? Net genoeg tijd om je uit te rekken of even op te staan (je moet gauw een keuze maken want voor allebei heb je geen tijd!).
.
.
.

Oke, en we gaan weer verder. Ik weet dat er blogs van exchange students bestaan waar het woord 'studeren' niet één keer op voorkomt. Opvallend is dat studeren hier heel serieus wordt genomen. Vanaf vorige week zit iedereen constant in de boeken. Ook voor mij zit er dus niks anders op om maar eens wat te gaan doen. Zoals de meesten van jullie waarschijnlijk voorbij hebben zien komen op facebook, ben ik eindelijk begonnen met studeren. Vandaag had ik mijn laatste introductie les, namelijk van Keramiek, en heb ik mijn laatste boek gekocht nu ik heb besloten dat ik het vak ga volgen. Van de zes vakken die ik in Nederland had gekozen heb ik er twee laten vallen en zijn er dus nog vier over. Drie keer in de week heb ik een college van 50 minuten in Sociale Psychologie. Ik heb twee keer in de week Cognitieve Psychologie en Sociologie, beide zijn colleges van 80 minuten. En dan heb ik nog één keer in de week, drie uur lang, keramiek. Mijn rooster is opzich prima, hoewel ik wel elke dag les heb. Als ik Sociale Psychologie laat vallen heb ik twee dagen vrij en dat zou ik meteen gedaan hebben als het niet zo'n leuk vak was. Tot nu toe is het 'by far' mijn meest favoriete vak. De onderwerpen zijn super interessant, nu hebben we het over 'het zelf', en de docent bespreekt ze met ons op een hele verfrissende en interactieve manier.

Misschien is het leuk als ik nog even een beeld schets van hoe het er hier in Canada aan toe gaat?!
Wie zwijgt stemt toe... ;)
Zoals van te voren een aantal keer werd aangegeven, liggen de prijzen voor eten en drinken hier een stuk hoger, dit is behoorlijk wennen. Vooral vlees is duur (je betaald iets van 11 dollar voor twee stukjes kipfilet, dat is ongeveer €8,-), maar met uitzondering van fruit is eigenlijk alles duurder. Oh, niet alles trouwens, want MC Donalds is hier goedkoper dan in Nederland, jeuj! ;)
Met betrekking tot de infrastructuur: je moet voor de grap eens een kaart van een willekeurige stad in Canada bekijken. Het is super gestructureerd. Lang niet alle wegen hebben fietspaden, dus soms moeten fietsers gewoon op de autoweg, een helm is dan ook verplicht. Ik zeg 'fietsers', zelf behoor ik namelijk niet tot die categorie. We hebben een pasje gekregen waarmee we gratis met de bus kunnen reizen! Anders dan in Nederland zijn hier heuvels en bergen, mensen fietsen daarom soms wel heen, maar niet terug (of andersom). Deze mensen kunnen hun fiets meenemen op de bus. Elke bus heeft een fietsenrek voor op de bus, wat er heel onlogisch uitziet. Toch is het wel logisch heb ik zitten bedenken, want nu ziet de chauffeur het in ieder geval als iemand nog bezig is en rijdt hij (als het goed is) niet weg terwijl iemand nog bezig is zijn/haar fiets te bevestigen of los te maken.
Wat ook grappig is aan de bussen, is dat ze letterlijk door de knieën gaan voor oudjes of kinderwagens. De chauffeur kan de kant van de deur laten zakken en zo de instap verkleinen. Super cool, vind ik.

Dit is zo even wat ik kan bedenken. Het is bijzonder hoe snel een andere omgeving met andere gebruiken en gewoonten went, zeker als het niet al te ver af staat van wat je gewend bent.
Mocht me nog een eigen-aardigheidje van Canada of specifiek Victoria te binnen schieten dan meld ik dat in m'n volgende blog :). Ik kan niks beloven, maar ga proberen jullie dit keer niet zo lang te laten wachten!

Cheers!