Nu vaarwel, leef vrij en blij...
Door: Daan
Blijf op de hoogte en volg Daniëlle
05 Februari 2014 | Nederland, Utrecht
Poeh poeh, nou nou, ik ben er weer hoor! Het is inmiddels eigenlijk al oud nieuws, maar het duurde even voor ik kon accepteren dat het Canada avontuur écht voorbij is. Ik ben er nu klaar voor het laatste hoofdstuk op papier te zetten en dan het boek (al zij het met een zucht) dicht te doen.
Samen met mijn Nederlandse maatje Berit vloog ik naar San Francisco, Amerika. Daar stonden twee galante heren ons op te wachten om ons naar de auto te begeleiden. De jongens reden ons veilig en wel helemaal naar Yosemite National Park. Dit is een van de eerste nationale parken van Amerika en staat vooral bekend om de Yosemite Valley en om de sequoia bomen die er staan. Sequoai bomen zijn heel hoog en oud. Ongeveer twintig kilometer van het park hadden wij met z'n vieren een huisje gehuurd voor vier dagen. Het huisje was perfect! Gezellig ingericht, een t.v. met allemaal hippe dingen erop, daarnaast in beide kamers een tv met dvd's, een buitenhaard en een jaccuzi. Had ik al gezegd dat er een jaccuzi was? Zelf heb ik helemaal niet het geduld om eindeloos in een bubbelbad te zitten, maar de andere drie hebben er maximaal gebruik van gemaakt. Terwijl ik lekker binnen een boek zat te lezen, zaten de drie jaccuzitiers te bubbelen met een glas (doos) rode wijn. De eerste dag daar gingen we naar het park om de reuze bomen te bekijken. Het zijn vrij normale bomen, behalve dan dat ze erg hoog en vaak ook dik zijn. Het interessante eraan vond ik dat ze duizenden jaren oud kunnen worden en dat er om de dertig jaar natuurlijke bosbranden zijn. Door de dikke bast en hoge kruin kunnen de Sequoai's de branden goed doorstaan en voor het voortbestaan zijn deze branden zelfs nodig. In de ringen van de boom kun je zien hoeveel branden deze heeft doorstaan. Omdat Sequoia's zo hoog worden komt er op een gegeven moment een punt dat de zuigkracht van de boom de voedingsstoffen niet hoger kan krijgen. Op dat punt wordt de boom niet hoger, maar begint in de breedte te groeien. Zo krijgen de bomen zijtakken die zo dik zijn als de normale bomen die bij jou en mij in de achtertuin staan.
Op weg naar Los Angeles zijn we nog gestopt in het Sequoia National Park, waar de boom staat met de meeste massa van de hele wereld. In een pleintje in dat park was de omtrek van de boom gelegd met stenen. Berit en ik hebben daar gemeten dat er twintig mensen nodig zouden zijn om de boom te omringen. Dat geeft een indruk van hoe dik die boom is!
Nou, dat hadden jullie vast niet gedacht.. zit je lekker op de bank of in een stoel achter je laptop of computer en leer je zomaar even wat over grote bomen die ergens in Amerika staan. Daar kun je morgen mee op school of je werk aankomen hoor ;)
Maar genoeg over bomen. We hebben ook nog een levensgevaarlijke wandeling gemaakt! Het bord bij de start waarschuwde ons dat er gemiddeld één persoon per jaar daar overlijdt. Wij waren natuurlijk heus niet bang! Het was een mooie tocht, hoewel (of juist doordat) het pad moeilijk te vinden was en we er op de terug weg achterkwamen dat we een heel stuk van het pad gemist hadden. Ter geruststelling, het was nu niet echt gevaarlijk. Ik denk dat het vooral verradelijk is als het water hoog staat en de stenen daardoor glad zijn, dat was nu niet het geval.
Terug bij het huisje aangekomen hebben we gauw de auto gedumpt en zijn we naar de zonsondergang gaan kijken, dat was heel gaaf! (zie foto's).
Toen op weg naar Los Angeles. De weg erheen was al heel mooi en we zijn dan ook een paar keer gestopt om even van de omgeving te genieten. Nooit gedacht dat ik Amerika zo mooi zou vinden!
Los Angeles zelf was leuk. Het nadeel is dat alle sightseeing dingen nogal ver uit elkaar liggen. We hebben daarom besloten een vier uur durende tour te doen. Zo zagen we alle beroemde plekken op één dag. Zelf vond ik het niet heel erg boeiend, het hoogtepunt was het huis waar Julia Roberts in woonde in de film Pretty Woman. De tour guide was grappig en gezellig, dus het was wel een hele leuke dag.
Die avond stond er een ritje in de 'party limo' op het programma. Voor $10 mochten we daarin meerijden en daarna werden we afgezet bij een club naar keuze. Hier ontmoeten we ook nog twee andere Nederlandse studenten die we in Canada hadden leren kennen. Dit was niet geheel toevallig, we wisten al dat zij daar zouden zijn. Dus zes Nederlanders en een stel Australiërs in een party limo in Los Angeles, het recept voor een leuke avond! De volgende dag kroop Daan fris en fruitig achter het stuur van een vers gehuurde zes persoons auto en reed zij vijf behoorlijk brakke hoofdjes naar Las Vegas.
Mijn Nederlandse mede rijzigers hadden alle tijd om rustig bij te komen, van Los Angeles naar Las Vegas is namelijk een rit van zo'n acht uur en we wilden ook nog stoppen in Death Valley. Ik zag er wel even tegenop om de auto veilig Los Angeles uit te moeten sturen, maar dat ging eigenlijk prima. Eenmaal de stad uit en na een uurtje snelweg kwamen we op een weg die je eindeloos rechtdoor zag gaan. De navigatie zei dan '178 kilometer rechtdoor', of 'na 114 kilometer rechtsaf slaan' ;). Dat rijdt wel lekker rustig. Cruise Control erop en gaan!
Ik zal nu ook even wat vaart maken, anders wordt dit wel een erg lang laatste hoofdstuk! De weg naar Las Vegas was zoals je dat in films ziet. Veel uitgestrekt en dor landschap met af en toe een (verlaten?) camper of een paar huisjes. Om de zoveel kilometer zei één van ons wel: 'daar kun je toch niet wonen?!' of iets vergelijkbaars. Toen we na weer 100 kilometer rechtdoor eens rechtsaf sloegen om te tanken kwamen we toevallig op de beroemde route 66 uit. Die hebben we daarna een tijd gevolgd. Hoewel deze weg niet anders was dan de weg die we ervoor volgenden is het toch grappig dat we deze 'must see' ook van ons lijstje kunnen schrappen.
Tegen zonsondergang kwamen we eindelijk in Death Valley aan. Het is ook een soort park, met veel droge vlaktes. Paar foto's gemaakt en toen gauw door naar LV.
De eerste dag in Las Vegas hebben we over de 'strip' gelopen. Dat is eigenlijk waar het om gaat in LV. Het is de straat met alle hotels en nagebouwde historie uit Europa. Las Vegas is één groot pret park, alleen met slechts een aantal attracties. Alles speelt zich verder af in hotels en is daarom ook behoorlijk aan de prijs. Natuurlijk hebben we ook gegokt, want daar ontkom je niet aan. We hebben allemaal een dollar in zo'n automaat gestopt, voor het gevoel ;).
Vanuit Las Vegas zijn we, de voorlopig laatste dag van ons samenzijn, naar de Grand Canyon gereden. Dit is ongeveer vijf uur heen en vijf uur terug. Maar het was zeker de moeite waard! Wat het voor mij extra mooi maakte is dat het volle maan was. Terwijl wij dachten dat de zonsondergang een hoogtepunt zou zijn, en dus braaf zaten te wachten met zicht op het westen, waren er een aantal fotografen met grote toeters die hun spullen opzette richting het oosten. Gekke toeristen, lachten wij. Maar pas toen we terug liepen, na een niet heel spectaculaire zonsondergang, begrepen we pas waar die 'gekke toeristen' op zaten te wachten: de opkomst van de volle maan. Dit leverde ook voor ons, zonder grote toeters, een paar hele mooie plaatjes op.
Dit was dus de laatste dag van de zes Nederlanders. De jongens gingen terug naar Victoria en de meiden gingen naar San Diego voor hun laatste 10 dagen. Berit en ik vlogen naar San Francisco om het einde van ons avontuur nog even uit te stellen.
Over San Francisco hadden we veel goede verhalen gehoord en zoals dat vaak gaat, viel het ons op het eerste gezicht een beetje tegen. Voor mij voelde het heel erg als Zuid Amerika. Veel leuk gekleurde huisjes, maar vaak niet goed onderhouden, met afbladderende verf en weinig blanke mensen. Ik had een heel ander beeld van SF gevormd. Op weg naar Union Square kwamen we ontzettend veel dakloze en verminkte mensen tegen, daarmee maakt een stad ook niet echt indruk. Er was één heel leuk straatje met allemaal tweedehands winkeltjes en een artsy (kunst) feel. Daar hebben we veel rond gelopen en ook lekker gegeten. Eigenlijk pas de allerlaatste dag ontdekten Beer en ik wat al die mensen bedoeld hadden. We gingen naar de Golden Gate Bridge en vandaar liepen we langs The Palace of Fine Arts. Deze kant van SF was heel mooi en fijn! De brug vond ik super mooi en wij hadden ook nog eens het geluk dat er een keer geen mist was (dat is er namelijk normaal zo'n 350 dagen per jaar). De wandeling langs het palace en de busreis terug was door de mooie straten en wijken blijkbaar. Op het nippertje heeft San Francisco ook ons dus nog weten te overtuigen.
Toen was het avontuur voorbij en gingen we terug naar Victoria. Daar konden we weer logeren bij Marcos, in mijn oude huis. Eén dag om de koffers in te pakken en zowel fysiek en mentaal afscheid te nemen van de mensen, de campus, de straat, het huis en Marcos. Het was een hele mooie tijd! De vlucht ging, ondanks hele korte overstap tijd in Vancouver, soepel en ook de douane deden eens niet moeilijk en waren zowaar vriendelijk (lang leve de Canadezen!).
Negen uur zonder slaap en veel turbulentie kwam ik aan op Nederlandse bodem alwaar ik werd opgewacht door Paps, Mams en broertje. Ik was weer thuis.
Iedereen was (natuurlijk) blij dat ik er was, maar het heeft mij toch zeker 1,5 week gekost om te wennen aan het weer thuis zijn. Ik zit nu weer lekker op m'n kamertje in Utrecht, heb inmiddels weer met wat vrienden en vriendinnen (af)gesproken en school is weer begonnen. Toch doet het nog een beetje pijn als ik muziek hoor die ik daar veel luisterde (sorry Ben Howard) of als iets me aan Canada doet herinneren. Daantje Dapper heeft nog even liefdesverdriet.
Het is een dik boek geworden vol ervaringen en avonturen. Een mooie editie om nog eens van de plank te halen, door te bladeren en herinneringen op te halen. Het mooie van dit boek is, is dat de bladzijden niet vergelen en dat ik het nooit hoef af te stoffen. Bedankt voor alle lieve berichtjes en leuk dat jullie mij hebben gevolgd op mijn studeren-in-het-buitenland-avontuur!
Nu eerst maar eens mijn bachelor afronden en daarna m'n master. Maar wie weet daarna.... ;)
Liefs <3
Daantje Dapper
Samen met mijn Nederlandse maatje Berit vloog ik naar San Francisco, Amerika. Daar stonden twee galante heren ons op te wachten om ons naar de auto te begeleiden. De jongens reden ons veilig en wel helemaal naar Yosemite National Park. Dit is een van de eerste nationale parken van Amerika en staat vooral bekend om de Yosemite Valley en om de sequoia bomen die er staan. Sequoai bomen zijn heel hoog en oud. Ongeveer twintig kilometer van het park hadden wij met z'n vieren een huisje gehuurd voor vier dagen. Het huisje was perfect! Gezellig ingericht, een t.v. met allemaal hippe dingen erop, daarnaast in beide kamers een tv met dvd's, een buitenhaard en een jaccuzi. Had ik al gezegd dat er een jaccuzi was? Zelf heb ik helemaal niet het geduld om eindeloos in een bubbelbad te zitten, maar de andere drie hebben er maximaal gebruik van gemaakt. Terwijl ik lekker binnen een boek zat te lezen, zaten de drie jaccuzitiers te bubbelen met een glas (doos) rode wijn. De eerste dag daar gingen we naar het park om de reuze bomen te bekijken. Het zijn vrij normale bomen, behalve dan dat ze erg hoog en vaak ook dik zijn. Het interessante eraan vond ik dat ze duizenden jaren oud kunnen worden en dat er om de dertig jaar natuurlijke bosbranden zijn. Door de dikke bast en hoge kruin kunnen de Sequoai's de branden goed doorstaan en voor het voortbestaan zijn deze branden zelfs nodig. In de ringen van de boom kun je zien hoeveel branden deze heeft doorstaan. Omdat Sequoia's zo hoog worden komt er op een gegeven moment een punt dat de zuigkracht van de boom de voedingsstoffen niet hoger kan krijgen. Op dat punt wordt de boom niet hoger, maar begint in de breedte te groeien. Zo krijgen de bomen zijtakken die zo dik zijn als de normale bomen die bij jou en mij in de achtertuin staan.
Op weg naar Los Angeles zijn we nog gestopt in het Sequoia National Park, waar de boom staat met de meeste massa van de hele wereld. In een pleintje in dat park was de omtrek van de boom gelegd met stenen. Berit en ik hebben daar gemeten dat er twintig mensen nodig zouden zijn om de boom te omringen. Dat geeft een indruk van hoe dik die boom is!
Nou, dat hadden jullie vast niet gedacht.. zit je lekker op de bank of in een stoel achter je laptop of computer en leer je zomaar even wat over grote bomen die ergens in Amerika staan. Daar kun je morgen mee op school of je werk aankomen hoor ;)
Maar genoeg over bomen. We hebben ook nog een levensgevaarlijke wandeling gemaakt! Het bord bij de start waarschuwde ons dat er gemiddeld één persoon per jaar daar overlijdt. Wij waren natuurlijk heus niet bang! Het was een mooie tocht, hoewel (of juist doordat) het pad moeilijk te vinden was en we er op de terug weg achterkwamen dat we een heel stuk van het pad gemist hadden. Ter geruststelling, het was nu niet echt gevaarlijk. Ik denk dat het vooral verradelijk is als het water hoog staat en de stenen daardoor glad zijn, dat was nu niet het geval.
Terug bij het huisje aangekomen hebben we gauw de auto gedumpt en zijn we naar de zonsondergang gaan kijken, dat was heel gaaf! (zie foto's).
Toen op weg naar Los Angeles. De weg erheen was al heel mooi en we zijn dan ook een paar keer gestopt om even van de omgeving te genieten. Nooit gedacht dat ik Amerika zo mooi zou vinden!
Los Angeles zelf was leuk. Het nadeel is dat alle sightseeing dingen nogal ver uit elkaar liggen. We hebben daarom besloten een vier uur durende tour te doen. Zo zagen we alle beroemde plekken op één dag. Zelf vond ik het niet heel erg boeiend, het hoogtepunt was het huis waar Julia Roberts in woonde in de film Pretty Woman. De tour guide was grappig en gezellig, dus het was wel een hele leuke dag.
Die avond stond er een ritje in de 'party limo' op het programma. Voor $10 mochten we daarin meerijden en daarna werden we afgezet bij een club naar keuze. Hier ontmoeten we ook nog twee andere Nederlandse studenten die we in Canada hadden leren kennen. Dit was niet geheel toevallig, we wisten al dat zij daar zouden zijn. Dus zes Nederlanders en een stel Australiërs in een party limo in Los Angeles, het recept voor een leuke avond! De volgende dag kroop Daan fris en fruitig achter het stuur van een vers gehuurde zes persoons auto en reed zij vijf behoorlijk brakke hoofdjes naar Las Vegas.
Mijn Nederlandse mede rijzigers hadden alle tijd om rustig bij te komen, van Los Angeles naar Las Vegas is namelijk een rit van zo'n acht uur en we wilden ook nog stoppen in Death Valley. Ik zag er wel even tegenop om de auto veilig Los Angeles uit te moeten sturen, maar dat ging eigenlijk prima. Eenmaal de stad uit en na een uurtje snelweg kwamen we op een weg die je eindeloos rechtdoor zag gaan. De navigatie zei dan '178 kilometer rechtdoor', of 'na 114 kilometer rechtsaf slaan' ;). Dat rijdt wel lekker rustig. Cruise Control erop en gaan!
Ik zal nu ook even wat vaart maken, anders wordt dit wel een erg lang laatste hoofdstuk! De weg naar Las Vegas was zoals je dat in films ziet. Veel uitgestrekt en dor landschap met af en toe een (verlaten?) camper of een paar huisjes. Om de zoveel kilometer zei één van ons wel: 'daar kun je toch niet wonen?!' of iets vergelijkbaars. Toen we na weer 100 kilometer rechtdoor eens rechtsaf sloegen om te tanken kwamen we toevallig op de beroemde route 66 uit. Die hebben we daarna een tijd gevolgd. Hoewel deze weg niet anders was dan de weg die we ervoor volgenden is het toch grappig dat we deze 'must see' ook van ons lijstje kunnen schrappen.
Tegen zonsondergang kwamen we eindelijk in Death Valley aan. Het is ook een soort park, met veel droge vlaktes. Paar foto's gemaakt en toen gauw door naar LV.
De eerste dag in Las Vegas hebben we over de 'strip' gelopen. Dat is eigenlijk waar het om gaat in LV. Het is de straat met alle hotels en nagebouwde historie uit Europa. Las Vegas is één groot pret park, alleen met slechts een aantal attracties. Alles speelt zich verder af in hotels en is daarom ook behoorlijk aan de prijs. Natuurlijk hebben we ook gegokt, want daar ontkom je niet aan. We hebben allemaal een dollar in zo'n automaat gestopt, voor het gevoel ;).
Vanuit Las Vegas zijn we, de voorlopig laatste dag van ons samenzijn, naar de Grand Canyon gereden. Dit is ongeveer vijf uur heen en vijf uur terug. Maar het was zeker de moeite waard! Wat het voor mij extra mooi maakte is dat het volle maan was. Terwijl wij dachten dat de zonsondergang een hoogtepunt zou zijn, en dus braaf zaten te wachten met zicht op het westen, waren er een aantal fotografen met grote toeters die hun spullen opzette richting het oosten. Gekke toeristen, lachten wij. Maar pas toen we terug liepen, na een niet heel spectaculaire zonsondergang, begrepen we pas waar die 'gekke toeristen' op zaten te wachten: de opkomst van de volle maan. Dit leverde ook voor ons, zonder grote toeters, een paar hele mooie plaatjes op.
Dit was dus de laatste dag van de zes Nederlanders. De jongens gingen terug naar Victoria en de meiden gingen naar San Diego voor hun laatste 10 dagen. Berit en ik vlogen naar San Francisco om het einde van ons avontuur nog even uit te stellen.
Over San Francisco hadden we veel goede verhalen gehoord en zoals dat vaak gaat, viel het ons op het eerste gezicht een beetje tegen. Voor mij voelde het heel erg als Zuid Amerika. Veel leuk gekleurde huisjes, maar vaak niet goed onderhouden, met afbladderende verf en weinig blanke mensen. Ik had een heel ander beeld van SF gevormd. Op weg naar Union Square kwamen we ontzettend veel dakloze en verminkte mensen tegen, daarmee maakt een stad ook niet echt indruk. Er was één heel leuk straatje met allemaal tweedehands winkeltjes en een artsy (kunst) feel. Daar hebben we veel rond gelopen en ook lekker gegeten. Eigenlijk pas de allerlaatste dag ontdekten Beer en ik wat al die mensen bedoeld hadden. We gingen naar de Golden Gate Bridge en vandaar liepen we langs The Palace of Fine Arts. Deze kant van SF was heel mooi en fijn! De brug vond ik super mooi en wij hadden ook nog eens het geluk dat er een keer geen mist was (dat is er namelijk normaal zo'n 350 dagen per jaar). De wandeling langs het palace en de busreis terug was door de mooie straten en wijken blijkbaar. Op het nippertje heeft San Francisco ook ons dus nog weten te overtuigen.
Toen was het avontuur voorbij en gingen we terug naar Victoria. Daar konden we weer logeren bij Marcos, in mijn oude huis. Eén dag om de koffers in te pakken en zowel fysiek en mentaal afscheid te nemen van de mensen, de campus, de straat, het huis en Marcos. Het was een hele mooie tijd! De vlucht ging, ondanks hele korte overstap tijd in Vancouver, soepel en ook de douane deden eens niet moeilijk en waren zowaar vriendelijk (lang leve de Canadezen!).
Negen uur zonder slaap en veel turbulentie kwam ik aan op Nederlandse bodem alwaar ik werd opgewacht door Paps, Mams en broertje. Ik was weer thuis.
Iedereen was (natuurlijk) blij dat ik er was, maar het heeft mij toch zeker 1,5 week gekost om te wennen aan het weer thuis zijn. Ik zit nu weer lekker op m'n kamertje in Utrecht, heb inmiddels weer met wat vrienden en vriendinnen (af)gesproken en school is weer begonnen. Toch doet het nog een beetje pijn als ik muziek hoor die ik daar veel luisterde (sorry Ben Howard) of als iets me aan Canada doet herinneren. Daantje Dapper heeft nog even liefdesverdriet.
Het is een dik boek geworden vol ervaringen en avonturen. Een mooie editie om nog eens van de plank te halen, door te bladeren en herinneringen op te halen. Het mooie van dit boek is, is dat de bladzijden niet vergelen en dat ik het nooit hoef af te stoffen. Bedankt voor alle lieve berichtjes en leuk dat jullie mij hebben gevolgd op mijn studeren-in-het-buitenland-avontuur!
Nu eerst maar eens mijn bachelor afronden en daarna m'n master. Maar wie weet daarna.... ;)
Liefs <3
Daantje Dapper
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
